HISTORY
THE HISTORY OF CARABINERS
اتو هرتزوگ (1888-1964) کوهنورد و مخترع آلمانی بود. او 70 سال قبل از خلق فیلم سیلوستر استالونه نام مستعار خود را “رمبو” گرفت. در سال 1910 او یک گروه آتش نشانی را دیده بود که مردان آن کارابین های گلابی تیز را روی کمربند خود می بستند و به سرعت این وسایل را در چند مسیر تمرین به کار گرفت و آن را به دوستش هانس دولفر و هانس فیچتل پیشنهاد داد.
دولفر از آنها در نمای شرقی فلیشبانک در سال 1912 استفاده کرد و از آن لحظه به پیوند ضروری بین طناب و piton تبدیل شد: گامی بزرگ بود برای صعود و تحولی وسیع در
امکانات ایمنی کوهنوردی
در گذشته کوهنوردان تنها دو گزینه برای اتصال طناب ها به حفاظ خود داشتند
- طناب و حفاظ را به هم ببندند
- باز کردن و عبور دادن طناب به طور مستقیم
اما هیچکدام از گزینه ها سریع یا ایمن نبودند. ابتدا کارابین ها به شکل گلابی تیز می شدند سپس بیضی شکل شدن کار را آسان تر کرد و هم چنین همه کارابین ها چون از فولاد ساخته می شدند و بسیار محکم و همچنین بسیار سنگین بودند.
یکی دیگر از اختراعات مهم استفاده از آلیاژ سبک در صنعت هوانوردی بود. پیر آلن فرانسوی بود که در سال 1937 اولین کارابین را با این آلیاژ جدید ساخت و سپس در سال 1947 تجاری شد.
امروزه بیشتر کارابین های سنگنوردی با آلیاژ سبک ساخته می شوند که در مقایسه با سبک بودن، کاملاً با استحکام بالایی کار می کنند.
در دهه 40، ریکاردو کاسین و فلیس بونایتی با مطالعه استحکام ، گیره نامتقارن را اختراع کردند که ما آن را “شکل D” می نامیم. در دهه 80 دهانه قابل باز شدن معرفی شد و به سرعت مورد تایید قرار گرفت.
در دهه 90، کارابین با دهانه سنجاقی، که در صنعت دریایی بسیار رایج بود، توسط کوهنوردان مورد استفاده قرار گرفت. کارابین ها مستعد “باز شدن دهانه” بودند و وضعیت خطرناکی که در اثر نیروهای ضربه نامنظم که توسط طناب ایجاد میشد یا تماس با سطوح سخت در هنگام سقوط, که به طور لحظه ای دهانه را باز می کند (و هر دو عامل, قدرت کارابین را در هنگام باز شدن کاهش و اجازه فرار طناب را می دادند) علاوه بر این، مکانیسم باز شدن کارابین می تواند به دلیل ورود شن و ماسه در تابستان یا یخبندان در زمستان مسدود شود.
کارابین ها بسیار خوب کار می کنند و برای یک قطعه که کمتر از 50 گرم است مقاومت باورنکردنی دارند! البته زمانی که از آنها به روش درست استفاده شود، یعنی با کشش در امتداد محور اصلی.
برای رفع باز نشدن تصادفی، کارابین های قفل کننده دارای مکانیزم اضافی هستند که دهانه را محکم می کند. قفل پیچشی نیاز به تلاش بیشتری دارد و زمان زیادی نیز می برد. البته که درگیر کردن قفل های پیچشی با یک دست و با دستکش دشوار است.
به طور سنتی، زمانی که ایمنی اضافی مورد نیاز بود، از دو کارابین به روش های مخالف استفاده می شد: یکی عمودی و دیگری وارونه.
به این ترتیب شما همیشه یک دهانه داشتید که طناب را چه در داخل و چه در خارج مسدود می کرد. این دقیقاً همان کاری است که ما با کارابین Twin Gate انجام دادیم: یک بدنه با دو دهانه در مقابل یکدیگر.